‘In the dark times will there also be singing? Yes,
there will also be singing. About the dark times.’ (Bertold Brecht)
In groep zingen is een mooiere
ervaring dan u en ik soms denken. Je deelt iets intiems met een aantal
willekeurige mensen – vaak vreemden – om je heen. De zenuwen worden gesust, de
geest wordt opgetild. Een hormonaal samenspel van endorfines en oxytocine bant
de stress uit en verdrijft de eenzaamheidsgevoelens. Zo wordt chemie magie, en
zo verbetert zingen onze levenskwaliteit. Toch? Klopt als een bus, maar laat
ons wel wezen: Wim Opbrouck heeft zulke theorieën uit de psychologie en neurologie niet nodig om te weten
hoeveel deugd samen zingen kan doen.
Zijn methode: hij laat het publiek het
refrein van pakweg een Terry Jacks-hit heel even inoefenen (‘We had joy, we had
fun/ We had seasons in the sun/ But the hills that we climbed/ Were just
seasons out of time’) en wordt aansluitend beloond wanneer een volle zaal
vervolgens mooi met hem – en met elkaar – meezingt. Om het letterlijk te citeren
uit een interview in De Standaard: ‘Wanneer een publiek zachtjes mee neuriet of
gewoon lalala zingt in plaats van de tekst ... Wonderlijk! Zeker als het
spontaan gebeurt.’
Wim Opbrouck toert in deze donkere
dagen met een voorstelling die geen naam draagt, die spontaan tot stand kwam en
waaraan geen regie te pas is gekomen, maar die door de jaren heen een echte
eindejaartraditie is geworden. Zingen wordt onder zijn begeleiding een
broodnodig tegengif voor moeilijke tijden. Zoals de wind waait door de bomen,
zoals het schansspringen in Garmisch-Partenkirchen, zo zingt Wim aan de piano,
samen met u, liedjes uit het collectieve geheugen.
Met veel liefde en humor zalft hij zodoende onze zielen.
Wim Opbrouck: vleugelpiano
Heiki Verdure: trompet
Luc Byttebier: bas
Dick Vanhoegaerden: drums
Foto:
© Koen Bauters
